I UTDS DESAFIO SOMIEDO 2013

Pois ao final é verdade que as carreiras de ultradistancia enganchan, e sobretodo se transcurren ao longo de lugares tan espectaculares como Picos de Europa ou polo parque natural de Somiedo.

Logo de todos os problemas que lles puxeron á organización para a celebración desta proba, que finalmente resolveron con un rotundo éxito, tomamos a saída as 7:00 horas do Sábado 14 de Setembro en Villar de Vildas. Nesta miña segunda carreira ultra o meu obxectivo é diferente ao que tiña na Travesera. Para esta carreira quería ver que tal respondía o meu corpo correndo máis rápido nunha proba tan longa e dura.

Son consciente de que non teño a cantidade de adestramentos suficientes, debido a que no verán entre traballo e familia foi moi complicado adestrar con regularidade. Logo de unha nova conta atrás, case sen darme conta xa estou correndo. Me meto no pelotón dos 20 corredores que iríamos detrás dos dez corredores que optaban a facerse ca victoria na UTDS.

En compaña de Jorge Diz do Xesteiras durante a subida ao Cornón.

 Dende Villar de Vildas ata o alto do Cornón que está a 2188 metros de altitude, a carreira é un ascenso continuado, con algún sitio donde se pode correr, pero ao chegar a base do Cornón non queda outra que camiñar, a montaña xa se encarga de que baixes o ritmo. Logo de atravesar lugares tan fermosos como as Brañas de Pornacal e a de Viecha, me plato no alto do Cornón en 1:50 horas. Polo momento vou moi ben de pernas, e ademáis as vistas invitan a querer seguir descubrindo as paisaxes espectaculares que están por chegar.

Comeza unha baixada de vértigo dende a cima do Cornón, que nos levará ao primeiro avituallamiento e punto de control en Puerto.

Descenso do Cornón.

A verdade que o tema dos avituallamientos é algo que hai que destacar tamén da carreira, porque non faltou de nada en ningún deles. Duarante a baixada vou adiantando corredores, e outros me adiantan a min, pero non me importa, eu vou nun ritmo cómodo.
De este tramo de carreira destacar os kilómetros compartidos con Nicolás de la Heras, un tipo de eses cos que é un gustazo compartir carreiras, e que ademáis é un auténtico fenómeno, porque foi o gañador en categoría veterán.

Chegando a Puerto en compaña de Miguel de las Heras.

Logo de repoñer forzas en Puerto, comeza unha nova subida cara o Collau Muñón. Eu manteño un ritmo bastante vivo, pero polo momento me atopo fenomenal tanto de cabeza como de pernas. Sigo tirando cara adelante, e me planto no segundo control de Valle del Lago as once en punto da mañá.
En este avituallamiento me paro un pouco máis, repoño líquidos, como ben, recollo material da mochila que enviei ao control, e cando todo está en orden,sen chegar a enfriarme, arrancamos cara unha nova meta, que será o alto da Farrapona, terceiro punto de control no kilómetro 45.

Chegando a Valle del Lago.

Preparando material para salir de Valle del Lago.

De todo o recorrido da UTDS, os kilómetros que van dende Valle del Lago ata a Farrapona son simplemente espectaculares. E un continuo sube e baixa por unha vegas enormes, e donde un se ve pequeno debaixo de tan fermosas e enormes montañas, simplemente non teño palabras para describir como se merece este tramo da carreira. Un dos lugares con máis encanto e a zona dos lagos de Saliencia. É un de eses sitios donde a cabeza deixa de pensar en correr e se pon a buscar unha pedra para poñer as cachas e comer un bocadillo de xamón,tortilla ou o que a un lle veña en gana en total rélax, pero estamos en competición, polo tanto nos quedamos ca diapositiva do lugar e veña a correr.

Lago de la Cueva.

As dúas da tarde aproximadamente chego ao control da Farrapona, e é aquí donde vai a comezar a segunda parte de esta historia. Ao chegar ao avituallamiento me atopo ben, as pernas xa notan os kilómetros pero non teño ningunha molestia. Logo do protocolario comer/beber/repoñer comeza a subida aos Bígaros. A aire de bastóns me poño a subir pouco a pouco, pero a medida que avanzo aparecen por primeira vez en unha carreira os tan molestos calambres. Nun principio parece pouca cousa, e chego ao alto do Bígaros sen ningún problema, incluso me tomo algún tempo para desfrutra dunhas vistas magníficas, e especialmente os meus ollos se van cara Peña Ubiña (a esa montaña teño que subir eu).
Me dispoño a baixar e o que parecian unhas simples molestias, de repente de transforman en un dolor moi agudo, as miñas pernas son dúas pedras, e me vexo obrigado a tirarme ao chan para estirar, pero aínda así non son quen de relazar as miñas patas. Menos mal que pasaba en ese momento un correrdor e me axuda a estirar. Consigo relaxar as pernas, pero o problema e que é unha baixada bastante pronunciada e sei que vou a sufrir. A duras penas consigo chegar a parte chan, ca esperanza de que as pernas afloxen un pouco. Nos seguintes kilómetros a miña cabeza só pensa en abandonar ao chegar ao control de Saliencia, que aínda estaba 10 kilómetros máis adiante. Durante este tramo fago firme a miña idea de retirarme, porque aínda me queda moita carreira e non estou na mellor das condicións para correr. Chego a Saliencia e comunico que me vou a retirar, pero a xente da organización e outros correrdores me aconsellan que me tome o tempo necesario e que intente chegar ao seguinte avituallamiento. Me sento, como, bebo,estiro, me sento outra vez, volta a estirar, volta a comer, e ao ver saír a todos os corredores que alí estaban nas mesmas condicións que eu, ou si cabe peores, me digo a min mesmo "botalle collóns ao tema e tira para adiante, que estás aquí para rematar esta carreira". E así foi, me levanto e me poño a trotar.

Aos poucos metros da saída me pego a un rapaz asturiano que estaba máis ou menos como eu. Imos falando todo o tempo, e así nos vamos distraendo das nosas molestias. Vou en compaña de Deivo ata o derradeiro punto de control en Valle del Lago, e durante todo este tempo pasamos por momentos de risas, momentos de dolor, e momentos de estar rematadamente cansados, pero ao final imos tirando un polo outro.

Baixando cara Arbeyales.

Co amigo Deivo recupendonos para os últimos 11 Km.

Logo de todos estes acontecementos chegamos ao derradeiro contros e tan só nos quedan 7 kilómetros para chegar a meta. Comezamos camiñando, pero pouco a pouco nos poñemos a correr, facendo xuntos case que 3 kilómetros. Deivo vai con moitas molestias, eu parece que estou bastante recuperado, polo tanto manteño un ritmo e me vou en solitario. Chega ese momento de carreira donde só pensas en chegar a meta, polo tanto correr tanto como o teu corpo che deixa. Desaparecen todas as molestias e xa comezo a escoitar a toda a xente que hai na meta. Acelero o meu ritmo e entro en meta correndo como se estivese moi fresco.

A familia sempre presente.

Entrada en meta.

Adicado para as miñas fillas e a miña muller.

Por fin estou en meta, logo de 12:30:18 horas chegando no posto 51º da clasificación xeral, e 35º en categoría senior.
 A sensación que se produce chegado este momento, pese a sufrir moito, é moi placentera. Se che pon unha sonrisa na cara como a de un neno pequeno, e por dentro estas exultante, cheo por completo, sabes que o que acabas de facer foi duro, pero ahí estás ti, finisher da primeira edición da UTDS Desafio Somiedo.

Finisher da UTDS Desafio Somiedo.

X TRAVESERA INTEGRAL PICOS DE EUROPA,¡TA FECHA...!

Foi alá polo mes de Febreiro cando me decidín a apuntarme a nai de todas as carreiras ultras de montaña do panorama nacional. Eu nun principio pensaba en apuntarme a irmán pequena da Travesera, a Traveserina, pero un tal Vavi me convenceu para que me apuntara a grande, e así foi, a verdade que non lle costou moito convencerme.
Unha vez tomada a decisión tocaba plantexarse os adestramentos e carreiras a seleccionar con vistas a este reto de grande magnitude. Semana tras semana, quilómetro tras quilómetro, desnivel tras desnivel, a miña única meta era chegar ao 15 de Xunio ca preparación suficiente para tentar de superar o recorrido que se fai atravesando os tres macizos dos Picos de Europa.
E chegou o 15 de Xunio e as 00:00 horas comeza a X Travesera saindo dende o Repelao co primeiro obxectivo de chegar a Vega de Enol.

Momentos previos a saída no repelao cos compañeiro de aventura.

A carreira discurre por un camiño cheo de lama e pedras, que nos primeiros quilómetros é un auténtico tapón, e apenas se pode avanzar, pero a medida que avanza a carreira se vai despexando o camiño e xa podo ir subindo nun ritmo cómodo. Cumplo a miña primeira pequena meta e chego aos lagos, a verdade que moi ben de forzas e moi animado. Agora toca afrontar un recorrido que se vai a facer perigoso pola cantidade de neve acumulada e pola dificultade de correr pola noite, pero entre cella e cella só podo pensar en chegar a iso das 6:00 horas a Caín. A tarefa non vai a ser nada doada, pois os once quilómetros dende a Vega de Enol ata o Jou Santo van a ser duros. Finalmente cumplo o meu obxectivo e me palnto en Caín as 6 da mañá. Toca repoñer forzas comendo e bebendo, e encher de novo os meus botellíns e a mamona. Ata este punto vin en compaña do meu compañeiro de equipo Javier Fontela, pero me faltan os outros compis,Kike e Vavi, facemos o tempo para esperar por eles para así poder comezar a subir Dobresengos os catro xuntos. Finalmente aparece Vavi, entón xa tomamos a decisión de esperar por él, Kike non aparece e xa empezamos a notar o frío, e non é boa cousa enfriarse para afrontar a subida que nos espera. Finalmente comezamos a subida cara a Horcada de Caín por Dobresengos as 6:35 e con nós ven Joaquín, un rapaz de Verín co que a verdade fixemos moi boas migas e finalmente podemos decir que foi como un membro máis da nosa aventura.

Baixando cara o Jou Grande Cimero.

A subida cara a Horcada de Caín por Dobresengos é a máis longa de toda a carreira, pero con pasos de formiga constante non plantamos cun bo tempo arriba, donde aproveitamos para sacar unha foto co Urriellu as nosas costas.

Chegando cos compañeiros de fatiga a Horcada de Caín.

Foto obrigada co Urriellu as costas na Horcada de Caín.

O seguinte paso a dar e chegar ao refuxio de Urriellu, e foi nesta baixada donde mellor o pasei en toda a carreira, a neve está perfecta para baixar a un ritmo alto, e imos intercalando tramos de correr, con outros de deslizarse pola neve para non gastar moita enerxía,¡o pasamos de carallo...!.

Ahí vamos desfrutando da baixada cara o refuxio de Urriellu.

Xa no avituallamento do refuxio de Urriellu toca outra vez repoñer forzas comendo e bebendo, e repoñer líquidos nas nosas botellas. Logo de parar un tempo nos dispoñemos a baixar un pouco para afrontar a subida cara a Collada Bonita, e a verdade que a pesar de ser dura a desfrutei moito, a maior parte do recorrido está chea de neve e isto facilita o ascenso, porque hai escalóns feitos que nos fan avanzar comodamente. Unha vez facemos cume as vistas son impresionantes dende este punto, e por cousas como este momento merece moito a pena correr esta carreira. Pero xa é hora de comezar a baixar cara as Vegas de Sotres. Vou moi ben de forzas e baixando me atopo cómodo en todo momento, de feito tomo algo de distancia cos meus compis de carreira e chego as Vegas moi ben de ánimo e de forza.

Chegando as Vegas de Sotres.

Alí nos está esperando Susana a muller de Vavi, que foi a nosa mellor aliada, xa que nos axudou co cambio de dorsal e demáis cousas para afrontar a que para min ia ser a peor parte da carreira,¡o inferno de Jidiellu!.aquí non foron todo boas noticias, nos enteramos de que o noso compi Kike tivo que abandoar en Caín por culpa duns problemas nun xeonllo, unha auténtica pena, porque eu sei que tería rematado a proba se non fose por este contratempo, pero bueno haberá máis edicións de esta carreira para acompañalo e que a remate.
 Xa repostas as forzas en Sotres toca afrontar unha subida mortal ata o alto de Valdominguero. Jidiellu é unha subida por rocas calizas fragmentadas, por donde non hai camiño, e por momentos das un paso e retrocedes dous, pero a min me da igual, baixo a cabeza e comezo a subir pouco a pouco, en ningún momento me veñen pensamentos negativos, estou sufrindo físicamente pero convencido de que podo superar esta ascensión.

Rematando Jidiellu.

Logo de un par de pequenas paradas para beber e comer, toca afrontar os últimos 400 metros de desnivel, que están completamente cuberto dunha capa gorda de neve. É no preciso momento no que comezo a pisar a neve, cando o meu organismo cambia por completo, parece que me inxectaron un chute de enerxía, e na miña cabeza xa só teño un pensamento, a carreira está feita, a penas me quedan 22 quilómetros cara a meta e a maior parte en baixada. No cume de Valdominguero me esperan uns amigos do clube de montaña Bestarruza do que son membro. Teñen unha bolsa con albaricoques, que a min nese momento me saben a gloria, e ademáis os seus ánimos fan máis forte a miña convicción de que a carreira vou a ser capaz de rematala.

Coroando o alto de Valdominguero.

Unha vez de comer e falar uns segundos con eles me dispoño a baixar xunto con Joaquín cara o Jitu de Escarandi, que será o seguinte punto de control. Vavi e Javi se quedaron rezagados na última subida, pero sei que o van a conseguir e polo tanto me lanzo cara abaixo. Joaquín e máis eu imos alternado correr con camiñar na baixada, e eu chega un punto no que me dou conta que levo forza de sobras para rematar a carreira máis enteiro do que me esperaba. Chegamos ao Jitu de Escarandi, e neste avituallamiento paramos apenas un par de minutos. Alí estaba outra vez Susana que nos pregunta por Vavi e máis por Javi, eu lle digo que vimos separados deles, pero que non se preocupe que veñen ahí.

14 quilómetros cara a meta é o que nos queda dende o Jitu de Escarandi.

Xa nos toca afrontar ou derradeiros 14 quilómetros que nos levan a gloria na meta de Arenas de Cabrales. Comezamos a baixar a un bo ritmo, e o recorrido é unha alternancia de baixadas e unha derradeira subida para logo afrontar a baixada pola calzada romana do Caoru, que todo o mundo nos avisa de que é moi perigosa polo que esvaran as pedras que a forman. Aos poucos metros de comezar a baixada pois o esperada, rodilla ao chan e me pego un bo golpe, pero escoitar a megafonía en Arenas de Cabrales me da alas, me levando, me esqunzo do golpe, e pese ao perigosa baixo moi rápido. Pouco a pouco me vou distanciando de Joaquín, que non quere arriscar na baixada, pero eu como son un cabra fago caso omiso do que me di a xente e tiro forte cara abaixo. Unha vez xa na entrada en Arenas de Cabrales, tocan máis ou menos un par de quilómetros de asfalto para chegar a meta, e nada máis saio do monte diviso a un corredor que na baixada se foi moi rápido do grupo co que eu baixaba. Xa é defecto do animal, ao ver ao rapaz este diante de min, a miña cabeza empeza a pensar en pasarlle, e alá vou, aínda a día de hoxe non sei de donde me saíu a forza, pero os ultimos 1500 metros os fixen moi pero moi rápidos, e cando apenas quedan 500 metros para entrar na meta lle paso con moita forza e cos ánimos da xente vou en volandas ata a meta donde estro case que a sprint bicando as letras das miñas dúas pequechas que me acompañaron durante toda a carreira para que me desen forza.

Desfrutando da entrada en meta e lembrandome das miñas pequechas que quedaron na casa.

Por fin a Travesera ¡TA FECHA...!, aínda non son capaz de asimilar o que acababa de facer, pero tras 19 horas 48 minutos e 15 segundos de carreira a miña cara de satisfacción é máxima. Recibo felicitacións de amigos que estaban na meta agardando a miña chegada, pero eu agora mesmo só quero saber que tal veñen Vavi e Javi. Pasados 45 minutos nos enteramos de que Vavi está a chegar, pero que Javi tivo que abandoar a apenas 2 quilómetros de meta, viña con unhas feridas nas ingles que xa non lle deixaban casi nin camiñar, a verdade que foi un auténtico loitador ata o final, porque moitos en ese estado terían abandoado xa había moito tempo, de todas formas para min é como si rematara esta carreira.
Pasado este mal trago xa vexo chegar a Vavi, e vou correndo cara a línea de meta para abrazarme con él, porque de todos nós se alguen merecía rematar esta carreira era él, e a cuarta foi a vencida, ao abrazalo se me poñía e pel de galiña, e poder decir con él ao mesmo tempo as míticas palabras de ¡TA FECHA...!, e algo que me vai a quedar na memoria para sempre.

Abrazo moi significativo con Vavi.

Estou escribindo esta nova entrada no meu blog pasados tres días da carreira, e aínda estou que non o creo. A verdade que é moi complicado expresar con palabras as sensacións de rematar o que para moitos é unha das carreiras máis duras de montaña do mundo (esto é opinable sempre), eu non estiven en moitas, de feito non levo nin un ano correndo este tipo de carreiras, pero cruzar os tres macizos dos Picos de Europa, por donde non hai camiños practicamente, é un reto complicado.

Creo que as nosas caras son un fiel reflexo do que significa rematar esta carreira de carreiras.

Xa vou cerrando esta entrada, e chega o momento dos agradecementos:

- En primeiro lugar superar este reto non sería posible sin a colaboración da miña parella, por iso ¡moitas grazas Paula!. Moitas grazas por axudarme en todo e máis, roubandoche moito tempo a ti e as nosas pequenas para adestrar e ir as carreiras. Esta victoria persoal miña é tamén vosa, vos quero moito.

- Vavi, que decir, me vou a repetir, pero non me importa. Mil grazas por convencerme para facer esta carreira, axudarme de forma incondicional informándome de toda canta cousa me faría falta para facer esta carreira. Ademáis de darme a coñecer estas montañas e desfrutar contigo e con Alberto do mellor adestramento da miña vida nesa saída que fixemos a Caín para preparar esta carreira. Grazas tamén por ser como eres, un tío claro e legal. Sei que vou a ter un compañeiro de montaña para toda a vida.

- Susana, que dicir de ti. Pois outro tanto como Vavi, un placer desfrutar de estas aventuras contigo, de facernos todo máis fácil na organización do material para a carreira, e simplemente ver a túa cara de satisfacción por vernos chegar a Arenas, xa mereceu a pena rematar a carreira.

- Tod@s @s amig@s da pandilla de Vavi e Susana, moitas grazas de corazón por acollerme tan ben, me fixechedes desfrutar moito este fin de semana. Quero facer unha pequena mención especial a Alberto, porque ademáis de animar, tamén foi compañeiro en moitos adestramentos e moitas carreiras este ano,¡Alberto grazas...!.

- A Víctor e Eugenia, a Kike e Almudena, Javichín, Vicky, grazas por animar e pola vosa compaña. Victor e Javichín grandes correndo e rematando a Traveserina, e Kike foi unha pena a lesión, pero haberá que voltar para que remates a Travesera.

- Me quedan un par de amigos do Barco de Valdeorras. Tuchi e Adolfo, non me canso de agradecer o voso apoio, e esas fotos que sei que me faredes chegar. Estivechedes animándome na saída, a miña chegada en Caín, nas Vegas de Sotres e finalmente na meta. O tute que vós metíchedes foi moi grande, e por iso teño moitos motivos para confirmar que sodes moi boa xente.

Os gañadores desta proba foron Iker Karrera en categoría masculina cun tempo de 11:02:49, e Uxue Fraile cun tempo de 15:13:07, e como non unha vez de felicitalos pois unha foto recordo con este par de grandes deportistas de montaña.

Con Uxue.

Con Iker.

         

DESCUBRINDO A UN GRANDE."FERNANDO ARCA CASAL"

Aínda non fai un ano que comezou a miña andanza neste mundo das carreiras de montaña, pero non hai que ser moi avispado para decatarse de que en Galicia temos un dos mellores corredores a nivel nacional.

Foi no meu debut na carreira "Km29 Vila de as Pontes" donde por primeira vez coincidín na línea de saída co que para min é a día de hoxe o mellor dos nosos corredores de montaña, Fernando Arca Casal.

Fernado Arca no Km 29 Vila Das Pontes 2012.

 Non quero menospreciar a outros moitos grandes corredores, porque aquí en Galicia temos moitos e moi bos, pero Fernando cada día que pasa non deixa de sorprendernos.

Nunha primeira ollada ti o ves e él é un rapaz como outro calquera, un tipo con cara simpática e que non se da ningunha importancia, máis ben todo o contrario trata de pasar desapercibido.É amable no trato, e si lle preguntas calquera cousa non ten o máis mínimo reparo e darche bos consellos, sobretoto de moita utilidade para os que estamos empezando. 

Arca desfrutando na carreira do Alto sil 2013.

Pero é no momento de poñerse a correr cando todos vemos ao Fernando corredor, un loitador incansable, sufridor ata o final e unha vez en carreira fai trizas aos seus contrincantes, sobretodo nesas baixadas técnicas, donde Arca marca moito as diferencias.

Monte Xalo 2013.

Pois como dicía antes, foi na Vila das Pontes onde coñecín a este verdadeiro artista, evidentemente só lle vin as cara na saída, o tipo iba como un tiro, eu ao rematar por curiosidade preguntei quen gañara a carreira, e me dixeron Arca, eu novato no mundillo, nin idea de quen era, pero aos poucos días podo ver un vídeo montaxe da carreira, e en tan só un segundo xa ves que este home está feito de outra pasta. O vídeo mostra o paso dos corredores por un punto de avituallamiento, donde todos paran a comer/beber e coller aire, pois él no, él segue cara adiante e pasa cun sorriso de orella a orella saudando a xente, a min este xesto xa me indicou moitas cousas.

Logo das pontes a segunda carreira e o maratón máis popular de Galicia "Penedos do Lobo", pois aquí outra sorpresa máis. Foi unha carreira dura, por recorrido e a calor que facía, e a este home se lle xuntaron os problemas pois toda a carreira foi moi mal do estómago, pero a pesar de todo gañou a carreira con solvencia. Logo viñeron Triacastela, o Alto Sil en León, Montes de Viveiro, Monte Xalo e a San Mamede, e en todas estas probas ahí estaba él sempre nos postos de podium.

Entrando en meta en Penedos do Lobo 2012.

Así ata o día de hoxe,podería contar máis cousas sobre este artista, pero non quero facer unha redacción de carreiras, a miña intención e simplemente facer mención de un home que coma ti e coma min, ten un traballo normal, unha vida normal, non ten adestrador,nin fisios ou recuperadores para él só, nin tampouco está patrocinado por ningunha gran marca. 

Podium no Alto Sil 2011 con Miguel Heras e Iker Karrera.

O caso é que él compite con xente de clase mundial e está a súa altura, de feito esta fin de semana en Zegama quedou demostrado que aos seus,penso que 42 anos, da a talla con xente moito máis nova que non son quen de sacarlle as cores a este crack das carreiras de montaña, e quedou no posto 12º da xeral a tan só 27 minutos do número un do mundo Kilian Jornet. ¿Qué sería de este home se comezara máis novo a correr en montaña?, quen o sabe, eu penso que sería un referente a nivel mundial, porque está feito de boa madeira, madeira galega de pura cepa.

Uns admiran a Kilian, Krupicka, Miguel Heras, Iker Karrera, e moitos máis corredores de talla mundial. Pois eu me quedo con un galego dos de toda a vida, un tipo simpático ao que admiro moito, e co que espero comaprtir moitas carreiras ao longo dos anos,¡Grande Fernando Arca!.

                                                               

Na cara de Alfredo Gil se pode ver o grande compañeiro que é Fernando.

Alto Sil 2013 con Arca.

SEGUNDA PROBA DA COPA GALEGA DE CARREIRAS DE MONTAÑA "SAN MAMEDE DESAFÍO SOLIDARIO 2013"

Este pasado Domingo tería lugar en Castro de Escuadro na provincia de Ourense, as segunda proba da Copa Galega de Carreiras de Montaña 2013.
Ata esta localidade me desplazei co meu compañeiro Kike, como únicos representantes do Bestarruza Trinity Trail en esta carreira.

Os únicos representantes do Bestarruza Trinity Trail (Kike e máis eu).

Logo de madrugar moito para chegar co tempo suficiente de retirar o dorsal e quentar un pouquiño as pernas para a carreira, puntualmente as 10:00 comezaba a proba. O percorrido sería circular cun ascenso e descenso, coronando o alto do San Mamede a 1600 metros de altitude.

Momentos previos a saída.

Ao dar a saída como sempre trato de saír forte, aos poucos metros vou detrás de Arca, Expóxito e Elpidio, pero ao chegar ao primeiro cruce collemos a dirección equivocada e case que todo o pelotón nos pasa por diante, polo tanto toca remontar posicións para tratar de coller a cabeza da carreira outra vez.

Comezo da carreira.

 Pouco a pouco vou remontando posicións, pero xa empezo a notar que as pernas non queren ir, a cabeza quere pero as perniñas van por libre no día de hoxe. Pronto me decato que non vou a poder seguir o ritmo de todos estes auténticos cracks, polo tanto busco un ritmo "cómodo",e digo ben entre comillas, porque en ningún momento da carreira me atopei todo o ben que eu quixera.

Remontando para coller a cabeza de carreira logo da equivocación.

Non quero poñer excusas, porque por todos os que corren no monte e sabido que un día malo aparece cando menos o esperas, pero eu sen darme conta penso que estaba a pagar o adestramento da fin de semana anterior en Picos de Europa e a carga extra do ximnasio durante a semana, traballo todo feito con vistas a Travesera, pero o dito non se trata de poñer motivos.
 

Momento de carreira no grupo co amigo Fito do Running sport.

Correndo ao lado de Santalla do equipo Parada do Sil.

Pois nada, unha vez me poño nun ritmo constante trato de mantelo ata o final da carreira, sufrindo moito durante o ascenso ao San Mamede, pero que ao final mereceu a pena para desfrutar dunha estampa insólita no mes de Maio, todo o cume estaba cuberto de neve, e os cinco quilometros que transcorrían pola neve foron a verdade moi divertidos a pesar de todo.

Ascenso ao San Mamede.

Unha vez paro no avituallamiento do alto comeza a baixada, e me marco como meta recuperar algunha posición, porque sei que baixando sempre o fago mellor que subindo. Pero hoxe non é un deses días nos que na baixada recupero posicións, apenas son quen de adiantar a tres corredores.

Chegando ao derradeiro Avituallamento.

Unha vez feito o descenso dende o alto do monte ven una tramo de sube e baixas ata chegar a meta, e pouco máis podo facer que arrastrar os pes. Bueno e xa para colmo, no derradeiro cruce me trabuco de camiño e dou un pequeno rodeo, volvo a tomar contacto cos corredores que ian diante de min, pero como sei que non collín o camiño axeitado os deixo pasar diante para manter as posicións nas que estábamos, o corredor que viña detrás de min de todas formas non me ia dar alcance, polo tanto este erro non modificou a clasificación. A pesar de todo ao entrar en meta lle comento o detalle a organización e aos xuizes da federación decindolles que tomen as medidas oportunas polo erro cometido (non quero eu quedar como un tramposo, porque non o son), e agardo tamén polo corredor que viña tras de min para explicarlle o detalle.
Logo de todas estas historias me planto en meta no posto 20º cun tempo de 2:28:34, non foi a miña mellor carreira, de feito ata a data foi a peor, pero bueno o pasei de carallo rodeado de bos compañeir@s de monte, e seguín sumando desnivel para o reto do ano.

Entrada en Meta.

Por outra banda quero felicitar ao Clube de Atletismo Maceda pola organización e a todas as persoas que colaboraron. A proba estivo moi ben, e o recorrido a min particularmente me gustou moito, polo que en 2014 espero repetir. Tamén dar a grazas especialmente Tuchi Fernández e Blas Rodriguez polas súas fotos, pero tamén a esa xente que non coñezo e llas pasou a xente do Clube de Atletismo de Maceda na súa páxina de Facebook.

FOTOS VARIAS DA CARREIRA

 

Saúdos a tod@s.