ALTO SIL 2014,¡UN GUSTO VOLVER...!

Un ano máis, e xa van dous, nos platamos en Santa Cruz do Sil varios membros do noso equipo para correr unha carreira, que para min ten un encanto especial.

Esta carreira, non é Copa do mundo, nin transcorre por ningunha das famosas montañas da orografía da península. O encanto de esta carreira reside na súa organización, nas súas xentes e no ambiente que se respira en este pobo do Bierzo, donde dende o primeiro ao último corred@r som@s tod@s moi ben acollid@s, como si estivesemos na nosa casa.

Falando xa da carreira se pode decir que a miña sensación particular foi agridoce. Este ano fun a carreira con menos volumen de adestramento do que eu quixera, pero tamén sei que este ano vai a costar moito máis sacar as carreiras adiante con bos resultados, un ten a vida que ten e iso non se pode cambiar.

Con moita puntualidade o amigo Lolo Díez da a saída a edición 2014 de Alto Sil. Eu como sempre trato de arrancar forte no grupo dos 20 primeiros. A carreira comeza para arriba, cun ascenso duns 3 Km aproximados ata o Alto da Chañada, en principio me atopo ben, pero pouco a pouco vou perdendo forza na subida e teño que baixar un pouco o ritmo, xa me dou conta de que hoxe as pernas para arriba lles vai a costar un mundo. Con todo isto me planto no alto da Chañada máis ou menos rápido.

Agora tocará probar como van as pernas para abaixo, afrontamos unha baixada que é moi rápida e sobretodo bastante pendente. Eu como sempre me tiro cara abaixo con confianza e ahí si que me responden as pernas, e como era de esperar adianto a moitos corredores. Unha vez abaixo e xa sin tregua afrontamos o MURO, unha costa de 400m de desnivel en un km de distancia. Collo un ritmo constante e tiro para arriba, pero outra vez a mesma sensación, me vexo floxo subindo e me pasan alguns dos corredores aos que adiantei. O máis sorprendente de todo e ver como me pasa Ana Conde (unha corredora que non coñecía), pero que está claro que non é unha calquera, e unha campeonísma (espero que unha gran marca patrocine a esta rapaza, porque é un diamente en bruto).

Subindo "El Muro" con Salva Calvo.

 Bueno voltando a carreira, chegamos ao alto do MURO, chego ao lado de Samuel Obaya, repoñemos forzas no avituallamento e xa nos tiramos cara abaixo en dirección Páramo. Ao pouco tempo nos dan caza Salva Calvo, un grande de este deporte, a a que vai a ser unha das máis grandes, Leire Fernández Abete (lembrade este nome amigos). Con este grupo de corredores chego a Páramo.

Chegando a Páramo con Leire e Samuel.

 No avituallamento eu paro un pouco máis que Leire e Samuel, eles se van indo, eu me quedo en compañía de Salva Calvo, e comezamos a ascensión cara o alto da Campona xuntos. Mentres o terreo é corrible, imos falando, eu lle pregunto polos seus retos (que me parecen increibles), e él moi amablemente me vai comentando como vai a súa tempada.

Ascenso cara a Campona en compañía do gran Salvador Calvo.

Cando a ascensión se fai máis pendente, como Salva leva mellores pernas que eu, pois se me vai alonxando pouco a pouco, eu como sei que hoxe subindo toca sufrir pois vou pouco a pouco, alternado correr con camiñar. Vou parcticamente en solitario ata que chegamos a zona da neve, xa casi no alto da Campona collo a algúns corredores. Chegando ao avituallamento non queda outra que sacar forza de donde sexa, porque a xente nos anima moito, polo tanto apreto un pouco máis. A verdade é de agradecer como a xente se volca nesta carreira con cada corredor. No punto de control toca comer algo e beber, e xa disposto a baixar cara o pobo de Primout tan rápido como poida.

Entrando no pobo de Primout.

Nesta baixada se repite a tónica da anterior, volto a adiantar a varios corredores que me pasaron na subida. Chego a Primout bastante desgastado, e no avituallamento e punto de control gasto algo de tempo en beber e comer, para saír en dirección ao Pico Negro pola marxe dereita do río.
Logo de comer e beber, collo un ritmo penso que bastante vivo par as alturas de carreira nas que estamos, e trato de chegar o máis rápido posible a Braña de Santa Cruz que está a 5 Km aproximadamente.

Saudando a amiga Leonor logo de cruzar o río na braña de Santa Cruz.

 Chegamos a Braña, e agora toca afrontar o máis duro da carreira, a subida ao Pico Negro. Fai bastante calor e o corpo xa vai desgastado, pero en principio comezo a subida con forza, pero pouco a pouco vou a menos e teño que baixar o ritmo, pero non importa, hai que ser constante, me plato arriba en 26 minutos, e agora ben o bo da carreira, a baixada a meta, que son uns 6 Km.

Baixada cara meta dende o alto do Pico Negro.

Como en 2013 na miña cabeza un único obxectivo, lanzarme rápido cara abaixo para tratar de adiantar ao maior número de corredores posible. Comeza o descenso e vexo que as pernas responden, van con molestias, pero nada que non se poda soportar. De camiño a Collada adianto xa a varios corredores, paro no avituallamento, bebo un vaso de auga e como un anaco de laranxa, e acto seguido como un auténtico kamikaze me tiro monte abaixo, por un zig zag entre árbores e barro comezo a adiantar corredores, e é nesta situacíon donde me atopo moi cómodo, vou sorteando pedras,barro e auga, e donde moitos baixan o ritmo eu o acelero, tanto que pasa o de moitas veces,¡ostia ao canto contra as pedras!, me dou conta que non é nada grave, un simple golpe e un corte, me levanto e veña a dar gas cara abaixo.

 Este ano temos sorpresa na cehgada a meta, e lugar de rematar en baixada, a sorpresa está nunha costa de 200 metros na que hai que sacar forzas de donde un non as ten, pero eu vexo corredores diante e apreto para adiantar postos, con sorpresa incluída, adianto ao favorito para gañar a carreira Saúl Antonio Padua, o rapaz tivo un mal día e pinchou, pero pese a eso rematou a carreira (outros no seu lugar terían abandonado) pero el rematou e ese é un xesto que para min o fai ser máis campión do que xa é.

Entrada en meta.  Atrás de min Saúl Antonio Padua logo de un mal día para él,
 pero demostrando ser un auténtico campeón.

Pois o dito finalmente, logo de unha baixada para min bastante boa, en 27 minutos dende o Pico Negro, me planto en meta no posto 31º e baixando un minuto a marca de 2013. Baixar un minuto con repecto ao ano anterior non é para estar orgulloso, pois na edición de 2013 había moita máis neve, co cal a carreira foi máis lenta, polo tanto tería que ter baixado máis ese tempo. Xa sei que non son profesional, nin me patrocina ningunha marca (xa me gustaría a min dedicarme  a isto e ter unha marca detrás), pero a min o dorsal me gusta,e sempre trato de competir contra min mesmo, e busco mellorar e dar o meu máximo, e digo ben, o meu máximo.

Logo de rematada a carreira, unha ducha, e unha ricas cervexas e toca charlar cos compis do equipo e cos amig@s das carreiras, para logo desfrutar desa estupenda paella que se nos brinda a tod@s @s que participamos de unha forma ou outra de esta carreira. Para o ano máis e si pode ser mellor pois caralludo.

Con algúns dos compañeiros do noso equipo, logo das cervexas de rigor en Bar Changuita.

P.D.

Un pracer coñecer a xente como Rubén Gonzali,Samuel Obaya,Pablo Álvarez e Leire Fernández en persoa.
E como sempre agradecer as fotos de Leonor, Tuchi e tamén engadir a maiores a Jose Devesa de Foto Xtrem e tamén a Rubén Fueyo. Bueno en resumidas contas a todos os que estaban cas súas cámaras tirando fotos e de paso animando tamén.