VIII CARREIRA CANÓNS DO SIL.

Por segundo ano consecutivo me desplazo a Parada do Sil para desputar unha das dúas probas de carreiras de montaña máis duras de Galicia.

Este ano Parada do Sil non entraba no calendario de Copa de España, pero si era puntuable para a Copa Galega, sendo a segunda das catro que a compeñen neste 2014.

Perfil da carreira.

A viaxe comeza o Sábado dende Betanzos, donde me atopo con Martín Lestón e Fernando Cancelo, dous colegas corredores de A Coruña. A viaxe ata Parada é moi amena, tanto Martín como eu somos faladores de carallo, e Cancelo sempre nos aportou consellos da súa dilatada experiencia nas carreiras de montaña.

Unha vez en Parada nos atopamos cos compañeiros Luis Calvo e Yago Abeledo, outro par de moi bos corredores. Logo dunha boa e entretida cea nun restaurante ao lado mesmo de donde se tomará a saída da carreira ao día seguinte.

Toca ir a durmir, aínda que como é xa habitual en min sei que me vai tocar máis descansar que durmir, os víspera das carreiras sempre me pasa o mesmo, non son quen de conciliar o sono.

Puntualmente as 6:30 da mañá toca o despertador e hai que levantarse para comer en condicións antes da dura carreira que nos espera. Xa ca barriga chea, vestidos para a ocasión e ca casa onde durmimos recollida, collemos os coches e imos cara Parada para tomar o café de rigor e mover as pernas un pouco.

Como sempre antes das carreiras imos saudando aos amigos corredores e falando das nosas cousas, e xa sen tempo a máis comenza a dura carreira de 33 Km e 2200 metros de desnivel positivo.

Momento da Saída.

Como sempre fago comezo forte a correr e me poño nun grupo encabezado por Fernando Arca, Elpidio, Fernando Cancelo e xa na cuarta posición imos Manuel Casado e máis eu.
 Os primeiro 4 km son en baixada, donde eu trato de aproveitar para abrir algo de distancia cos meus perseguidores, que de boa tinta sei que son mellores subindo ca min. O dito unha vez comeza a primeira subida pouco a pouco me colle Manuel Casado, pero eu que son teimudo, trato de no despegarme de él para que non me leve moita vantaxe.

Chegando ao primeiro control.

Uns kilómetros máis adiante nos da caza o amigo Luis Calvo que sube como un avión, e xa donde comeza a parte máis dura da primeira subida pasan por diante Ramón do Running Sport e Adrián do equipo de Parada do Sil. Eu vou centrado na miña carreira e non me cebo no ritmo, trato de seguir forte detrás de eles, para así tentar de darlles caza na primeira baixada. Manuel Casado e máis eu chegamos xuntos ao control da primeira cima dura da carreira, eu gasto algo máis de tempo no avituallamento e Casado casi nin para.

Subida ao segundo control de carreira.

Toca un pequeno tramo e sube e baixa, e xa a partir do km 9 comeza unha baixada de 5 km ata o seguinte punto de control. Nesta baixada engancho con Casado, que non se atopa moi ben na baixada e me deixa pasar porque vou un pouco máis rápido que él. Xa case chegando ao 3º control do km 13 engancho con Ramón e Adrián, eu outra vez se repite a mesma historia, comenza un tramo de continua ascensión que remata coronando o alto de Cabeza de Meda, que é o punto máis elevado da carreira con 1316 metros de altitude.

Chegando ao terceiro control no kilómetro 13.

Durante esta subida en todo momento teño contacto visual con Ramón e Adrián, o que me motiva a seguir con forza. Ao longo do ascenso ata chegar a base de Cabeza de Meda, as miñas sensacións son boas en todo momento, vou sufrindo pero me atopo con forzas, cousa que o ano pasado non foi así.

Dirección a Cabeza de Meda.

Chega a parte máis dúra da carreira, o calor apreta e hai que coroar Cabeza de Meda. A miña motivación cambia ao coller contacto visual con Ramón e Adrián, e para a miña sorpresa tamén con Fernando Cancelo que vai por diante de eles. Collo un ritmo cómodo, e tiro con forza cara arriba, de cando en cando miro cara atrás e vexo que non teño perseguidores, co cal o meu obxectivo é chegar rápido arriba e tratar de apretar na baixada cara Santa Cristina. Xa no alto de Cabeza de Meda vexo outra vez a Ramón, Cancelo e Adrián, e agora toca apretar para intentar dar caza aos que van diante de min. Pouco a pouco vou baixando a bo ritmo, pero conservando algo de forza porque sei que logo dos 8 kilómetros de baixada veñen tres kilómetros de subida cara a meta que sei que serán decisivos. A metade de baixada enlazo con Fernando Cancelo que vai bastante tocado, lle pregunto que tal vai e él mesmo xa me manda irme que non ten as pernas para moita guerra, a semana anteriro na Copa de España nunha carreira dura lle estaba a pasar factura. Sigo apretando cara abaixo, e xusto antes de comenzar a subida a meta collo a Ramón. Sei que si quero adiantarlle teño que ser forte na subida, pois él subindo e moito mellor ca min. Sigo a súa estela e pouco a pouco vou vendo que está menos forte ca min, entón cando chega un tramo de subida donde se pode correr algo lanzo o meu ataque. Ramón inicia conmigo a carreira pero pouco a pouco vexo que me despego de él e non é quen de segurime. Unha vez vexo que me vou en solitario intento apretar un pouco máis para así ver se son capaz de coller a Adrián pero esto xa non é posible me leva unha vantaxe de 3 minutos que serán insalvables. Como vexo que non o vou a coller me marco un pequeno obxectivo, baixar das 3:40 horas, xa que o ano pasado fixen un tempo de 3:54. Apreto dentes e a tirar forte para arriba, e logo do esforzo chega a recompensa facendo un quino posto cun tempo de 3:34 horas.

Entrada en meta 5ª posición en 3:34 horas.

Sei que non fixen podium, nin estiven preto del, pero para min esta carreira foi unha victoria absoluta. Sei que esta carreira é moi dura, e baixar 20 minutos con respeto a marca do ano anterior a min se me antoxa coma un moi bo resultado, e o sorriso da miña cara me delata bastante a pesar de estar agotado.

Destacar que o gañador foi Elpidio, seguido de Arca que sufríu moito os kilómetros finais por ter quedado sen geles practicamente dende o kilómetro 22, e facendose co terceiro posto Luis Calvo. En muller a gañadora foi Sonia Botana, que a vez sería a única muller que correru a proba.

Para rematar logo da pertinente ducha, ver a entrega de trofeos e charlar un pouco cos amigos, pois toca ir a comer en compaña de Fernando Cancelo, Martín Lestón, Yago Abeledo, Richi e máis Fernando Arca. No Valilongo nos pegamos unha comilona como Romanos, e o máis importante de todo foi botar unhas boas risas en moi bo compaña.

Está claro que o meu resultado me deixou contento, pero o mellor de todas estas carreiras e compartir momentos tan bos cos meus compañeiros de equipo e con todos os amigos que vou atopando polo camiño.

ALTO SIL 2014,¡UN GUSTO VOLVER...!

Un ano máis, e xa van dous, nos platamos en Santa Cruz do Sil varios membros do noso equipo para correr unha carreira, que para min ten un encanto especial.

Esta carreira, non é Copa do mundo, nin transcorre por ningunha das famosas montañas da orografía da península. O encanto de esta carreira reside na súa organización, nas súas xentes e no ambiente que se respira en este pobo do Bierzo, donde dende o primeiro ao último corred@r som@s tod@s moi ben acollid@s, como si estivesemos na nosa casa.

Falando xa da carreira se pode decir que a miña sensación particular foi agridoce. Este ano fun a carreira con menos volumen de adestramento do que eu quixera, pero tamén sei que este ano vai a costar moito máis sacar as carreiras adiante con bos resultados, un ten a vida que ten e iso non se pode cambiar.

Con moita puntualidade o amigo Lolo Díez da a saída a edición 2014 de Alto Sil. Eu como sempre trato de arrancar forte no grupo dos 20 primeiros. A carreira comeza para arriba, cun ascenso duns 3 Km aproximados ata o Alto da Chañada, en principio me atopo ben, pero pouco a pouco vou perdendo forza na subida e teño que baixar un pouco o ritmo, xa me dou conta de que hoxe as pernas para arriba lles vai a costar un mundo. Con todo isto me planto no alto da Chañada máis ou menos rápido.

Agora tocará probar como van as pernas para abaixo, afrontamos unha baixada que é moi rápida e sobretodo bastante pendente. Eu como sempre me tiro cara abaixo con confianza e ahí si que me responden as pernas, e como era de esperar adianto a moitos corredores. Unha vez abaixo e xa sin tregua afrontamos o MURO, unha costa de 400m de desnivel en un km de distancia. Collo un ritmo constante e tiro para arriba, pero outra vez a mesma sensación, me vexo floxo subindo e me pasan alguns dos corredores aos que adiantei. O máis sorprendente de todo e ver como me pasa Ana Conde (unha corredora que non coñecía), pero que está claro que non é unha calquera, e unha campeonísma (espero que unha gran marca patrocine a esta rapaza, porque é un diamente en bruto).

Subindo "El Muro" con Salva Calvo.

 Bueno voltando a carreira, chegamos ao alto do MURO, chego ao lado de Samuel Obaya, repoñemos forzas no avituallamento e xa nos tiramos cara abaixo en dirección Páramo. Ao pouco tempo nos dan caza Salva Calvo, un grande de este deporte, a a que vai a ser unha das máis grandes, Leire Fernández Abete (lembrade este nome amigos). Con este grupo de corredores chego a Páramo.

Chegando a Páramo con Leire e Samuel.

 No avituallamento eu paro un pouco máis que Leire e Samuel, eles se van indo, eu me quedo en compañía de Salva Calvo, e comezamos a ascensión cara o alto da Campona xuntos. Mentres o terreo é corrible, imos falando, eu lle pregunto polos seus retos (que me parecen increibles), e él moi amablemente me vai comentando como vai a súa tempada.

Ascenso cara a Campona en compañía do gran Salvador Calvo.

Cando a ascensión se fai máis pendente, como Salva leva mellores pernas que eu, pois se me vai alonxando pouco a pouco, eu como sei que hoxe subindo toca sufrir pois vou pouco a pouco, alternado correr con camiñar. Vou parcticamente en solitario ata que chegamos a zona da neve, xa casi no alto da Campona collo a algúns corredores. Chegando ao avituallamento non queda outra que sacar forza de donde sexa, porque a xente nos anima moito, polo tanto apreto un pouco máis. A verdade é de agradecer como a xente se volca nesta carreira con cada corredor. No punto de control toca comer algo e beber, e xa disposto a baixar cara o pobo de Primout tan rápido como poida.

Entrando no pobo de Primout.

Nesta baixada se repite a tónica da anterior, volto a adiantar a varios corredores que me pasaron na subida. Chego a Primout bastante desgastado, e no avituallamento e punto de control gasto algo de tempo en beber e comer, para saír en dirección ao Pico Negro pola marxe dereita do río.
Logo de comer e beber, collo un ritmo penso que bastante vivo par as alturas de carreira nas que estamos, e trato de chegar o máis rápido posible a Braña de Santa Cruz que está a 5 Km aproximadamente.

Saudando a amiga Leonor logo de cruzar o río na braña de Santa Cruz.

 Chegamos a Braña, e agora toca afrontar o máis duro da carreira, a subida ao Pico Negro. Fai bastante calor e o corpo xa vai desgastado, pero en principio comezo a subida con forza, pero pouco a pouco vou a menos e teño que baixar o ritmo, pero non importa, hai que ser constante, me plato arriba en 26 minutos, e agora ben o bo da carreira, a baixada a meta, que son uns 6 Km.

Baixada cara meta dende o alto do Pico Negro.

Como en 2013 na miña cabeza un único obxectivo, lanzarme rápido cara abaixo para tratar de adiantar ao maior número de corredores posible. Comeza o descenso e vexo que as pernas responden, van con molestias, pero nada que non se poda soportar. De camiño a Collada adianto xa a varios corredores, paro no avituallamento, bebo un vaso de auga e como un anaco de laranxa, e acto seguido como un auténtico kamikaze me tiro monte abaixo, por un zig zag entre árbores e barro comezo a adiantar corredores, e é nesta situacíon donde me atopo moi cómodo, vou sorteando pedras,barro e auga, e donde moitos baixan o ritmo eu o acelero, tanto que pasa o de moitas veces,¡ostia ao canto contra as pedras!, me dou conta que non é nada grave, un simple golpe e un corte, me levanto e veña a dar gas cara abaixo.

 Este ano temos sorpresa na cehgada a meta, e lugar de rematar en baixada, a sorpresa está nunha costa de 200 metros na que hai que sacar forzas de donde un non as ten, pero eu vexo corredores diante e apreto para adiantar postos, con sorpresa incluída, adianto ao favorito para gañar a carreira Saúl Antonio Padua, o rapaz tivo un mal día e pinchou, pero pese a eso rematou a carreira (outros no seu lugar terían abandonado) pero el rematou e ese é un xesto que para min o fai ser máis campión do que xa é.

Entrada en meta.  Atrás de min Saúl Antonio Padua logo de un mal día para él,
 pero demostrando ser un auténtico campeón.

Pois o dito finalmente, logo de unha baixada para min bastante boa, en 27 minutos dende o Pico Negro, me planto en meta no posto 31º e baixando un minuto a marca de 2013. Baixar un minuto con repecto ao ano anterior non é para estar orgulloso, pois na edición de 2013 había moita máis neve, co cal a carreira foi máis lenta, polo tanto tería que ter baixado máis ese tempo. Xa sei que non son profesional, nin me patrocina ningunha marca (xa me gustaría a min dedicarme  a isto e ter unha marca detrás), pero a min o dorsal me gusta,e sempre trato de competir contra min mesmo, e busco mellorar e dar o meu máximo, e digo ben, o meu máximo.

Logo de rematada a carreira, unha ducha, e unha ricas cervexas e toca charlar cos compis do equipo e cos amig@s das carreiras, para logo desfrutar desa estupenda paella que se nos brinda a tod@s @s que participamos de unha forma ou outra de esta carreira. Para o ano máis e si pode ser mellor pois caralludo.

Con algúns dos compañeiros do noso equipo, logo das cervexas de rigor en Bar Changuita.

P.D.

Un pracer coñecer a xente como Rubén Gonzali,Samuel Obaya,Pablo Álvarez e Leire Fernández en persoa.
E como sempre agradecer as fotos de Leonor, Tuchi e tamén engadir a maiores a Jose Devesa de Foto Xtrem e tamén a Rubén Fueyo. Bueno en resumidas contas a todos os que estaban cas súas cámaras tirando fotos e de paso animando tamén.

VII Carreira por Montaña Canón do Sil

Últimamente tiña o meu Blog bastante abandonado, e a verdade teño cousas pendentes de publicar.
O pasado 6 de Outubro logo de correr DesafiOsOmiedo UTDS me presento en Parada do Sil para desputar a derradeira proba da Copa Galega de Carreiras de Montaña, que a súa vez era tamén campionato de España por equipos.

Pois o dito logo de sufrir a dureza dos 75 Km de Somiedo, tomar o necesario descanso, e máis ben adestrar pouco me desprazo ata Parada do Sil con tres compañeiros máis do equipo (Kike,Víctor e Óscar Lugrís) para tratar de consolidarme entre os dez primeiros clasificados da copa galega.

Cos compañeiros do Bestarruza Trinity Trail Kike,Víctor e Óscar Lugris

 Todos os amigos do monte me falaron da dureza desta proba, unha das máis duras de Galicia xunto con Chandrexa, ou a ultra do Courel. Pois todo o que me comentaron dou fé de que é ben certo, e merecida ten a fama e o coeficiente de 74 que a FEDME lle pon a esta proba.

Momentos previos a saída

Vamos ao importante. Como sempre fago en todas as carreiras cando dan a saída trato de arrancar forte e intentar ir no grupo de cabeza, e así o fago. Na primeira parte da carreira, e dicir nos primeiros dez kilómetros me manteño clasificado entre os vinte primeiros, e as sensacións son bastante boas, polo momento non me pesa o desgaste de tres semanas atras na ultra de Somiedo.

Remontando posicións no embudo do inicio

A medida que pasan os kilómetros vexo que as miñas sensacións cambian por completo, as miñas pernas cada vez están máis pesadas, e xusto no kilómetro catorce donde comeza a subida máis dura da carreira ata Cabeza de Meda que se prolonga durante oito duros kilómetros, me desinflo por completo e comezan a adiantarme unha gran cantidade de corredores, de feito paso da posición 30º a 43º no alto de Cabeza de Meda donde pregunto.

Os canóns do Sil as miñas costas

Momento de carreira onde aínda ia ben.

Non contento ca miña posición e logo de repoñer forzas no avituallamento, eu sigo ca miña teima de quedar entre os dez primeiros da Copa Galega, e é nese preciso momento donde cometo o grande erro que me xogaría unha mala pasada ao final. Como dende o alto de Cabeza de Meda ata meta só quedan uns 11 kilómetros, e sete son de baixada, me armo de valor e digo pois agora de perdidos ao río, e alá me lanzo como un animaliño costa abaixo para remontar a maior cantidade de postos posibles.

Baixada dende Cabeza de Meda

Según vai transcorrendo a baixada vou pasando a unha gran cantidade de corredores, e me volto a ver con posibilidades de entrar dentro dos top 10 da Copa Galega, de feito levo unha distancia importante con corredores dos que estaban a desputar esta posición conmigo. Pois ahí quedou a cousa, logo de recuperar moitas posicións na baixada, xa únicamente quedan tres kilómetros ata meta en subida, nese xusto momento aparece por primeira vez o tío do mazo. Así como de supeto me atopo sen forzas, de peito vou ben, pero as miñas pernas xa non responden ao que eu lles pido, estou valeiro por completo, me tomo un gel, pero simplemente por engañarme a min mesmo (sei de sobras que non me vai facer efecto). Os derradeiros kilómetros se me fan eternos, e unha gran cantidade de corredores me superan sen eu poder facer nada. Moitos dos coñecidos me animan, pero non podo co meu corpo, o desgaste de Somiedo estaba camuflado no meu corpo, e apareceu no momento menos axeitado, pero isto forma parte das carreiras. Cando xa tan só queda un kilómetro para chegar a meta me da alcance a que sería a gañadora en categoría feminina Beatriz Real do Cuenca Dolomia, que me anima a que corra con ela, o fixo con toda a súa boa intención, pero a min xa non me queda nada no corpo, de feito en menos de un kilómetro me saca tres minutos.

Momento no que me supera a gañadora en categoria SNF

Pois o dito, ao final entrei en meta no posto 48º da xeral e no 47º da categoría SNM cun tempo de 3:54:47.

Entrando en meta vacío por completo

De esta carreira a pesar de todo fixen unha lectura positiva, ao corpo temos que darlle o descanso preciso entre unha ultra e outra carreira, pois o desgaste está ahí acumulado. E tamén as veces hai que ser menos ambicioso e saber regular mellor as forzas das que un dispón, porque se ao mellor fose máis conservador ao principio tería a posibilidade de chegar con máis forza ao tramo final.

Sacando forzas de donde non había para entrar en meta correndo

Logo de todo isto decir que quedei contento. A carreira me gustou moito, polo recorrido, o ambiente a xente, e por coñecer o Reitoral de Chandrexa onde fixen noite o víspera e comín coma un Pepe. Por certo hai algo que si fixen ben, e que entraba dentro das miñas contas, quería baixar das 4 horas e así o fixen, pero aínda con todo isto rematei finalmente no posto 12º da Copa Galega 2013.

A pesar desta imaxe destrozado por completo, a fin de semana mereceu moito a pena

I UTDS DESAFIO SOMIEDO 2013

Pois ao final é verdade que as carreiras de ultradistancia enganchan, e sobretodo se transcurren ao longo de lugares tan espectaculares como Picos de Europa ou polo parque natural de Somiedo.

Logo de todos os problemas que lles puxeron á organización para a celebración desta proba, que finalmente resolveron con un rotundo éxito, tomamos a saída as 7:00 horas do Sábado 14 de Setembro en Villar de Vildas. Nesta miña segunda carreira ultra o meu obxectivo é diferente ao que tiña na Travesera. Para esta carreira quería ver que tal respondía o meu corpo correndo máis rápido nunha proba tan longa e dura.

Son consciente de que non teño a cantidade de adestramentos suficientes, debido a que no verán entre traballo e familia foi moi complicado adestrar con regularidade. Logo de unha nova conta atrás, case sen darme conta xa estou correndo. Me meto no pelotón dos 20 corredores que iríamos detrás dos dez corredores que optaban a facerse ca victoria na UTDS.

En compaña de Jorge Diz do Xesteiras durante a subida ao Cornón.

 Dende Villar de Vildas ata o alto do Cornón que está a 2188 metros de altitude, a carreira é un ascenso continuado, con algún sitio donde se pode correr, pero ao chegar a base do Cornón non queda outra que camiñar, a montaña xa se encarga de que baixes o ritmo. Logo de atravesar lugares tan fermosos como as Brañas de Pornacal e a de Viecha, me plato no alto do Cornón en 1:50 horas. Polo momento vou moi ben de pernas, e ademáis as vistas invitan a querer seguir descubrindo as paisaxes espectaculares que están por chegar.

Comeza unha baixada de vértigo dende a cima do Cornón, que nos levará ao primeiro avituallamiento e punto de control en Puerto.

Descenso do Cornón.

A verdade que o tema dos avituallamientos é algo que hai que destacar tamén da carreira, porque non faltou de nada en ningún deles. Duarante a baixada vou adiantando corredores, e outros me adiantan a min, pero non me importa, eu vou nun ritmo cómodo.
De este tramo de carreira destacar os kilómetros compartidos con Nicolás de la Heras, un tipo de eses cos que é un gustazo compartir carreiras, e que ademáis é un auténtico fenómeno, porque foi o gañador en categoría veterán.

Chegando a Puerto en compaña de Miguel de las Heras.

Logo de repoñer forzas en Puerto, comeza unha nova subida cara o Collau Muñón. Eu manteño un ritmo bastante vivo, pero polo momento me atopo fenomenal tanto de cabeza como de pernas. Sigo tirando cara adelante, e me planto no segundo control de Valle del Lago as once en punto da mañá.
En este avituallamiento me paro un pouco máis, repoño líquidos, como ben, recollo material da mochila que enviei ao control, e cando todo está en orden,sen chegar a enfriarme, arrancamos cara unha nova meta, que será o alto da Farrapona, terceiro punto de control no kilómetro 45.

Chegando a Valle del Lago.

Preparando material para salir de Valle del Lago.

De todo o recorrido da UTDS, os kilómetros que van dende Valle del Lago ata a Farrapona son simplemente espectaculares. E un continuo sube e baixa por unha vegas enormes, e donde un se ve pequeno debaixo de tan fermosas e enormes montañas, simplemente non teño palabras para describir como se merece este tramo da carreira. Un dos lugares con máis encanto e a zona dos lagos de Saliencia. É un de eses sitios donde a cabeza deixa de pensar en correr e se pon a buscar unha pedra para poñer as cachas e comer un bocadillo de xamón,tortilla ou o que a un lle veña en gana en total rélax, pero estamos en competición, polo tanto nos quedamos ca diapositiva do lugar e veña a correr.

Lago de la Cueva.

As dúas da tarde aproximadamente chego ao control da Farrapona, e é aquí donde vai a comezar a segunda parte de esta historia. Ao chegar ao avituallamiento me atopo ben, as pernas xa notan os kilómetros pero non teño ningunha molestia. Logo do protocolario comer/beber/repoñer comeza a subida aos Bígaros. A aire de bastóns me poño a subir pouco a pouco, pero a medida que avanzo aparecen por primeira vez en unha carreira os tan molestos calambres. Nun principio parece pouca cousa, e chego ao alto do Bígaros sen ningún problema, incluso me tomo algún tempo para desfrutra dunhas vistas magníficas, e especialmente os meus ollos se van cara Peña Ubiña (a esa montaña teño que subir eu).
Me dispoño a baixar e o que parecian unhas simples molestias, de repente de transforman en un dolor moi agudo, as miñas pernas son dúas pedras, e me vexo obrigado a tirarme ao chan para estirar, pero aínda así non son quen de relazar as miñas patas. Menos mal que pasaba en ese momento un correrdor e me axuda a estirar. Consigo relaxar as pernas, pero o problema e que é unha baixada bastante pronunciada e sei que vou a sufrir. A duras penas consigo chegar a parte chan, ca esperanza de que as pernas afloxen un pouco. Nos seguintes kilómetros a miña cabeza só pensa en abandonar ao chegar ao control de Saliencia, que aínda estaba 10 kilómetros máis adiante. Durante este tramo fago firme a miña idea de retirarme, porque aínda me queda moita carreira e non estou na mellor das condicións para correr. Chego a Saliencia e comunico que me vou a retirar, pero a xente da organización e outros correrdores me aconsellan que me tome o tempo necesario e que intente chegar ao seguinte avituallamiento. Me sento, como, bebo,estiro, me sento outra vez, volta a estirar, volta a comer, e ao ver saír a todos os corredores que alí estaban nas mesmas condicións que eu, ou si cabe peores, me digo a min mesmo "botalle collóns ao tema e tira para adiante, que estás aquí para rematar esta carreira". E así foi, me levanto e me poño a trotar.

Aos poucos metros da saída me pego a un rapaz asturiano que estaba máis ou menos como eu. Imos falando todo o tempo, e así nos vamos distraendo das nosas molestias. Vou en compaña de Deivo ata o derradeiro punto de control en Valle del Lago, e durante todo este tempo pasamos por momentos de risas, momentos de dolor, e momentos de estar rematadamente cansados, pero ao final imos tirando un polo outro.

Baixando cara Arbeyales.

Co amigo Deivo recupendonos para os últimos 11 Km.

Logo de todos estes acontecementos chegamos ao derradeiro contros e tan só nos quedan 7 kilómetros para chegar a meta. Comezamos camiñando, pero pouco a pouco nos poñemos a correr, facendo xuntos case que 3 kilómetros. Deivo vai con moitas molestias, eu parece que estou bastante recuperado, polo tanto manteño un ritmo e me vou en solitario. Chega ese momento de carreira donde só pensas en chegar a meta, polo tanto correr tanto como o teu corpo che deixa. Desaparecen todas as molestias e xa comezo a escoitar a toda a xente que hai na meta. Acelero o meu ritmo e entro en meta correndo como se estivese moi fresco.

A familia sempre presente.

Entrada en meta.

Adicado para as miñas fillas e a miña muller.

Por fin estou en meta, logo de 12:30:18 horas chegando no posto 51º da clasificación xeral, e 35º en categoría senior.
 A sensación que se produce chegado este momento, pese a sufrir moito, é moi placentera. Se che pon unha sonrisa na cara como a de un neno pequeno, e por dentro estas exultante, cheo por completo, sabes que o que acabas de facer foi duro, pero ahí estás ti, finisher da primeira edición da UTDS Desafio Somiedo.

Finisher da UTDS Desafio Somiedo.

X TRAVESERA INTEGRAL PICOS DE EUROPA,¡TA FECHA...!

Foi alá polo mes de Febreiro cando me decidín a apuntarme a nai de todas as carreiras ultras de montaña do panorama nacional. Eu nun principio pensaba en apuntarme a irmán pequena da Travesera, a Traveserina, pero un tal Vavi me convenceu para que me apuntara a grande, e así foi, a verdade que non lle costou moito convencerme.
Unha vez tomada a decisión tocaba plantexarse os adestramentos e carreiras a seleccionar con vistas a este reto de grande magnitude. Semana tras semana, quilómetro tras quilómetro, desnivel tras desnivel, a miña única meta era chegar ao 15 de Xunio ca preparación suficiente para tentar de superar o recorrido que se fai atravesando os tres macizos dos Picos de Europa.
E chegou o 15 de Xunio e as 00:00 horas comeza a X Travesera saindo dende o Repelao co primeiro obxectivo de chegar a Vega de Enol.

Momentos previos a saída no repelao cos compañeiro de aventura.

A carreira discurre por un camiño cheo de lama e pedras, que nos primeiros quilómetros é un auténtico tapón, e apenas se pode avanzar, pero a medida que avanza a carreira se vai despexando o camiño e xa podo ir subindo nun ritmo cómodo. Cumplo a miña primeira pequena meta e chego aos lagos, a verdade que moi ben de forzas e moi animado. Agora toca afrontar un recorrido que se vai a facer perigoso pola cantidade de neve acumulada e pola dificultade de correr pola noite, pero entre cella e cella só podo pensar en chegar a iso das 6:00 horas a Caín. A tarefa non vai a ser nada doada, pois os once quilómetros dende a Vega de Enol ata o Jou Santo van a ser duros. Finalmente cumplo o meu obxectivo e me palnto en Caín as 6 da mañá. Toca repoñer forzas comendo e bebendo, e encher de novo os meus botellíns e a mamona. Ata este punto vin en compaña do meu compañeiro de equipo Javier Fontela, pero me faltan os outros compis,Kike e Vavi, facemos o tempo para esperar por eles para así poder comezar a subir Dobresengos os catro xuntos. Finalmente aparece Vavi, entón xa tomamos a decisión de esperar por él, Kike non aparece e xa empezamos a notar o frío, e non é boa cousa enfriarse para afrontar a subida que nos espera. Finalmente comezamos a subida cara a Horcada de Caín por Dobresengos as 6:35 e con nós ven Joaquín, un rapaz de Verín co que a verdade fixemos moi boas migas e finalmente podemos decir que foi como un membro máis da nosa aventura.

Baixando cara o Jou Grande Cimero.

A subida cara a Horcada de Caín por Dobresengos é a máis longa de toda a carreira, pero con pasos de formiga constante non plantamos cun bo tempo arriba, donde aproveitamos para sacar unha foto co Urriellu as nosas costas.

Chegando cos compañeiros de fatiga a Horcada de Caín.

Foto obrigada co Urriellu as costas na Horcada de Caín.

O seguinte paso a dar e chegar ao refuxio de Urriellu, e foi nesta baixada donde mellor o pasei en toda a carreira, a neve está perfecta para baixar a un ritmo alto, e imos intercalando tramos de correr, con outros de deslizarse pola neve para non gastar moita enerxía,¡o pasamos de carallo...!.

Ahí vamos desfrutando da baixada cara o refuxio de Urriellu.

Xa no avituallamento do refuxio de Urriellu toca outra vez repoñer forzas comendo e bebendo, e repoñer líquidos nas nosas botellas. Logo de parar un tempo nos dispoñemos a baixar un pouco para afrontar a subida cara a Collada Bonita, e a verdade que a pesar de ser dura a desfrutei moito, a maior parte do recorrido está chea de neve e isto facilita o ascenso, porque hai escalóns feitos que nos fan avanzar comodamente. Unha vez facemos cume as vistas son impresionantes dende este punto, e por cousas como este momento merece moito a pena correr esta carreira. Pero xa é hora de comezar a baixar cara as Vegas de Sotres. Vou moi ben de forzas e baixando me atopo cómodo en todo momento, de feito tomo algo de distancia cos meus compis de carreira e chego as Vegas moi ben de ánimo e de forza.

Chegando as Vegas de Sotres.

Alí nos está esperando Susana a muller de Vavi, que foi a nosa mellor aliada, xa que nos axudou co cambio de dorsal e demáis cousas para afrontar a que para min ia ser a peor parte da carreira,¡o inferno de Jidiellu!.aquí non foron todo boas noticias, nos enteramos de que o noso compi Kike tivo que abandoar en Caín por culpa duns problemas nun xeonllo, unha auténtica pena, porque eu sei que tería rematado a proba se non fose por este contratempo, pero bueno haberá máis edicións de esta carreira para acompañalo e que a remate.
 Xa repostas as forzas en Sotres toca afrontar unha subida mortal ata o alto de Valdominguero. Jidiellu é unha subida por rocas calizas fragmentadas, por donde non hai camiño, e por momentos das un paso e retrocedes dous, pero a min me da igual, baixo a cabeza e comezo a subir pouco a pouco, en ningún momento me veñen pensamentos negativos, estou sufrindo físicamente pero convencido de que podo superar esta ascensión.

Rematando Jidiellu.

Logo de un par de pequenas paradas para beber e comer, toca afrontar os últimos 400 metros de desnivel, que están completamente cuberto dunha capa gorda de neve. É no preciso momento no que comezo a pisar a neve, cando o meu organismo cambia por completo, parece que me inxectaron un chute de enerxía, e na miña cabeza xa só teño un pensamento, a carreira está feita, a penas me quedan 22 quilómetros cara a meta e a maior parte en baixada. No cume de Valdominguero me esperan uns amigos do clube de montaña Bestarruza do que son membro. Teñen unha bolsa con albaricoques, que a min nese momento me saben a gloria, e ademáis os seus ánimos fan máis forte a miña convicción de que a carreira vou a ser capaz de rematala.

Coroando o alto de Valdominguero.

Unha vez de comer e falar uns segundos con eles me dispoño a baixar xunto con Joaquín cara o Jitu de Escarandi, que será o seguinte punto de control. Vavi e Javi se quedaron rezagados na última subida, pero sei que o van a conseguir e polo tanto me lanzo cara abaixo. Joaquín e máis eu imos alternado correr con camiñar na baixada, e eu chega un punto no que me dou conta que levo forza de sobras para rematar a carreira máis enteiro do que me esperaba. Chegamos ao Jitu de Escarandi, e neste avituallamiento paramos apenas un par de minutos. Alí estaba outra vez Susana que nos pregunta por Vavi e máis por Javi, eu lle digo que vimos separados deles, pero que non se preocupe que veñen ahí.

14 quilómetros cara a meta é o que nos queda dende o Jitu de Escarandi.

Xa nos toca afrontar ou derradeiros 14 quilómetros que nos levan a gloria na meta de Arenas de Cabrales. Comezamos a baixar a un bo ritmo, e o recorrido é unha alternancia de baixadas e unha derradeira subida para logo afrontar a baixada pola calzada romana do Caoru, que todo o mundo nos avisa de que é moi perigosa polo que esvaran as pedras que a forman. Aos poucos metros de comezar a baixada pois o esperada, rodilla ao chan e me pego un bo golpe, pero escoitar a megafonía en Arenas de Cabrales me da alas, me levando, me esqunzo do golpe, e pese ao perigosa baixo moi rápido. Pouco a pouco me vou distanciando de Joaquín, que non quere arriscar na baixada, pero eu como son un cabra fago caso omiso do que me di a xente e tiro forte cara abaixo. Unha vez xa na entrada en Arenas de Cabrales, tocan máis ou menos un par de quilómetros de asfalto para chegar a meta, e nada máis saio do monte diviso a un corredor que na baixada se foi moi rápido do grupo co que eu baixaba. Xa é defecto do animal, ao ver ao rapaz este diante de min, a miña cabeza empeza a pensar en pasarlle, e alá vou, aínda a día de hoxe non sei de donde me saíu a forza, pero os ultimos 1500 metros os fixen moi pero moi rápidos, e cando apenas quedan 500 metros para entrar na meta lle paso con moita forza e cos ánimos da xente vou en volandas ata a meta donde estro case que a sprint bicando as letras das miñas dúas pequechas que me acompañaron durante toda a carreira para que me desen forza.

Desfrutando da entrada en meta e lembrandome das miñas pequechas que quedaron na casa.

Por fin a Travesera ¡TA FECHA...!, aínda non son capaz de asimilar o que acababa de facer, pero tras 19 horas 48 minutos e 15 segundos de carreira a miña cara de satisfacción é máxima. Recibo felicitacións de amigos que estaban na meta agardando a miña chegada, pero eu agora mesmo só quero saber que tal veñen Vavi e Javi. Pasados 45 minutos nos enteramos de que Vavi está a chegar, pero que Javi tivo que abandoar a apenas 2 quilómetros de meta, viña con unhas feridas nas ingles que xa non lle deixaban casi nin camiñar, a verdade que foi un auténtico loitador ata o final, porque moitos en ese estado terían abandoado xa había moito tempo, de todas formas para min é como si rematara esta carreira.
Pasado este mal trago xa vexo chegar a Vavi, e vou correndo cara a línea de meta para abrazarme con él, porque de todos nós se alguen merecía rematar esta carreira era él, e a cuarta foi a vencida, ao abrazalo se me poñía e pel de galiña, e poder decir con él ao mesmo tempo as míticas palabras de ¡TA FECHA...!, e algo que me vai a quedar na memoria para sempre.

Abrazo moi significativo con Vavi.

Estou escribindo esta nova entrada no meu blog pasados tres días da carreira, e aínda estou que non o creo. A verdade que é moi complicado expresar con palabras as sensacións de rematar o que para moitos é unha das carreiras máis duras de montaña do mundo (esto é opinable sempre), eu non estiven en moitas, de feito non levo nin un ano correndo este tipo de carreiras, pero cruzar os tres macizos dos Picos de Europa, por donde non hai camiños practicamente, é un reto complicado.

Creo que as nosas caras son un fiel reflexo do que significa rematar esta carreira de carreiras.

Xa vou cerrando esta entrada, e chega o momento dos agradecementos:

- En primeiro lugar superar este reto non sería posible sin a colaboración da miña parella, por iso ¡moitas grazas Paula!. Moitas grazas por axudarme en todo e máis, roubandoche moito tempo a ti e as nosas pequenas para adestrar e ir as carreiras. Esta victoria persoal miña é tamén vosa, vos quero moito.

- Vavi, que decir, me vou a repetir, pero non me importa. Mil grazas por convencerme para facer esta carreira, axudarme de forma incondicional informándome de toda canta cousa me faría falta para facer esta carreira. Ademáis de darme a coñecer estas montañas e desfrutar contigo e con Alberto do mellor adestramento da miña vida nesa saída que fixemos a Caín para preparar esta carreira. Grazas tamén por ser como eres, un tío claro e legal. Sei que vou a ter un compañeiro de montaña para toda a vida.

- Susana, que dicir de ti. Pois outro tanto como Vavi, un placer desfrutar de estas aventuras contigo, de facernos todo máis fácil na organización do material para a carreira, e simplemente ver a túa cara de satisfacción por vernos chegar a Arenas, xa mereceu a pena rematar a carreira.

- Tod@s @s amig@s da pandilla de Vavi e Susana, moitas grazas de corazón por acollerme tan ben, me fixechedes desfrutar moito este fin de semana. Quero facer unha pequena mención especial a Alberto, porque ademáis de animar, tamén foi compañeiro en moitos adestramentos e moitas carreiras este ano,¡Alberto grazas...!.

- A Víctor e Eugenia, a Kike e Almudena, Javichín, Vicky, grazas por animar e pola vosa compaña. Victor e Javichín grandes correndo e rematando a Traveserina, e Kike foi unha pena a lesión, pero haberá que voltar para que remates a Travesera.

- Me quedan un par de amigos do Barco de Valdeorras. Tuchi e Adolfo, non me canso de agradecer o voso apoio, e esas fotos que sei que me faredes chegar. Estivechedes animándome na saída, a miña chegada en Caín, nas Vegas de Sotres e finalmente na meta. O tute que vós metíchedes foi moi grande, e por iso teño moitos motivos para confirmar que sodes moi boa xente.

Os gañadores desta proba foron Iker Karrera en categoría masculina cun tempo de 11:02:49, e Uxue Fraile cun tempo de 15:13:07, e como non unha vez de felicitalos pois unha foto recordo con este par de grandes deportistas de montaña.

Con Uxue.

Con Iker.