VIII CARREIRA CANÓNS DO SIL.

Por segundo ano consecutivo me desplazo a Parada do Sil para desputar unha das dúas probas de carreiras de montaña máis duras de Galicia.

Este ano Parada do Sil non entraba no calendario de Copa de España, pero si era puntuable para a Copa Galega, sendo a segunda das catro que a compeñen neste 2014.

Perfil da carreira.

A viaxe comeza o Sábado dende Betanzos, donde me atopo con Martín Lestón e Fernando Cancelo, dous colegas corredores de A Coruña. A viaxe ata Parada é moi amena, tanto Martín como eu somos faladores de carallo, e Cancelo sempre nos aportou consellos da súa dilatada experiencia nas carreiras de montaña.

Unha vez en Parada nos atopamos cos compañeiros Luis Calvo e Yago Abeledo, outro par de moi bos corredores. Logo dunha boa e entretida cea nun restaurante ao lado mesmo de donde se tomará a saída da carreira ao día seguinte.

Toca ir a durmir, aínda que como é xa habitual en min sei que me vai tocar máis descansar que durmir, os víspera das carreiras sempre me pasa o mesmo, non son quen de conciliar o sono.

Puntualmente as 6:30 da mañá toca o despertador e hai que levantarse para comer en condicións antes da dura carreira que nos espera. Xa ca barriga chea, vestidos para a ocasión e ca casa onde durmimos recollida, collemos os coches e imos cara Parada para tomar o café de rigor e mover as pernas un pouco.

Como sempre antes das carreiras imos saudando aos amigos corredores e falando das nosas cousas, e xa sen tempo a máis comenza a dura carreira de 33 Km e 2200 metros de desnivel positivo.

Momento da Saída.

Como sempre fago comezo forte a correr e me poño nun grupo encabezado por Fernando Arca, Elpidio, Fernando Cancelo e xa na cuarta posición imos Manuel Casado e máis eu.
 Os primeiro 4 km son en baixada, donde eu trato de aproveitar para abrir algo de distancia cos meus perseguidores, que de boa tinta sei que son mellores subindo ca min. O dito unha vez comeza a primeira subida pouco a pouco me colle Manuel Casado, pero eu que son teimudo, trato de no despegarme de él para que non me leve moita vantaxe.

Chegando ao primeiro control.

Uns kilómetros máis adiante nos da caza o amigo Luis Calvo que sube como un avión, e xa donde comeza a parte máis dura da primeira subida pasan por diante Ramón do Running Sport e Adrián do equipo de Parada do Sil. Eu vou centrado na miña carreira e non me cebo no ritmo, trato de seguir forte detrás de eles, para así tentar de darlles caza na primeira baixada. Manuel Casado e máis eu chegamos xuntos ao control da primeira cima dura da carreira, eu gasto algo máis de tempo no avituallamento e Casado casi nin para.

Subida ao segundo control de carreira.

Toca un pequeno tramo e sube e baixa, e xa a partir do km 9 comeza unha baixada de 5 km ata o seguinte punto de control. Nesta baixada engancho con Casado, que non se atopa moi ben na baixada e me deixa pasar porque vou un pouco máis rápido que él. Xa case chegando ao 3º control do km 13 engancho con Ramón e Adrián, eu outra vez se repite a mesma historia, comenza un tramo de continua ascensión que remata coronando o alto de Cabeza de Meda, que é o punto máis elevado da carreira con 1316 metros de altitude.

Chegando ao terceiro control no kilómetro 13.

Durante esta subida en todo momento teño contacto visual con Ramón e Adrián, o que me motiva a seguir con forza. Ao longo do ascenso ata chegar a base de Cabeza de Meda, as miñas sensacións son boas en todo momento, vou sufrindo pero me atopo con forzas, cousa que o ano pasado non foi así.

Dirección a Cabeza de Meda.

Chega a parte máis dúra da carreira, o calor apreta e hai que coroar Cabeza de Meda. A miña motivación cambia ao coller contacto visual con Ramón e Adrián, e para a miña sorpresa tamén con Fernando Cancelo que vai por diante de eles. Collo un ritmo cómodo, e tiro con forza cara arriba, de cando en cando miro cara atrás e vexo que non teño perseguidores, co cal o meu obxectivo é chegar rápido arriba e tratar de apretar na baixada cara Santa Cristina. Xa no alto de Cabeza de Meda vexo outra vez a Ramón, Cancelo e Adrián, e agora toca apretar para intentar dar caza aos que van diante de min. Pouco a pouco vou baixando a bo ritmo, pero conservando algo de forza porque sei que logo dos 8 kilómetros de baixada veñen tres kilómetros de subida cara a meta que sei que serán decisivos. A metade de baixada enlazo con Fernando Cancelo que vai bastante tocado, lle pregunto que tal vai e él mesmo xa me manda irme que non ten as pernas para moita guerra, a semana anteriro na Copa de España nunha carreira dura lle estaba a pasar factura. Sigo apretando cara abaixo, e xusto antes de comenzar a subida a meta collo a Ramón. Sei que si quero adiantarlle teño que ser forte na subida, pois él subindo e moito mellor ca min. Sigo a súa estela e pouco a pouco vou vendo que está menos forte ca min, entón cando chega un tramo de subida donde se pode correr algo lanzo o meu ataque. Ramón inicia conmigo a carreira pero pouco a pouco vexo que me despego de él e non é quen de segurime. Unha vez vexo que me vou en solitario intento apretar un pouco máis para así ver se son capaz de coller a Adrián pero esto xa non é posible me leva unha vantaxe de 3 minutos que serán insalvables. Como vexo que non o vou a coller me marco un pequeno obxectivo, baixar das 3:40 horas, xa que o ano pasado fixen un tempo de 3:54. Apreto dentes e a tirar forte para arriba, e logo do esforzo chega a recompensa facendo un quino posto cun tempo de 3:34 horas.

Entrada en meta 5ª posición en 3:34 horas.

Sei que non fixen podium, nin estiven preto del, pero para min esta carreira foi unha victoria absoluta. Sei que esta carreira é moi dura, e baixar 20 minutos con respeto a marca do ano anterior a min se me antoxa coma un moi bo resultado, e o sorriso da miña cara me delata bastante a pesar de estar agotado.

Destacar que o gañador foi Elpidio, seguido de Arca que sufríu moito os kilómetros finais por ter quedado sen geles practicamente dende o kilómetro 22, e facendose co terceiro posto Luis Calvo. En muller a gañadora foi Sonia Botana, que a vez sería a única muller que correru a proba.

Para rematar logo da pertinente ducha, ver a entrega de trofeos e charlar un pouco cos amigos, pois toca ir a comer en compaña de Fernando Cancelo, Martín Lestón, Yago Abeledo, Richi e máis Fernando Arca. No Valilongo nos pegamos unha comilona como Romanos, e o máis importante de todo foi botar unhas boas risas en moi bo compaña.

Está claro que o meu resultado me deixou contento, pero o mellor de todas estas carreiras e compartir momentos tan bos cos meus compañeiros de equipo e con todos os amigos que vou atopando polo camiño.